Nieuw pad

Het kwartje viel de dag na het overlijden van Flip.

Al een tijd liep ik rond met de gedachte om te gaan kijken naar een andere baan. De zorg en hulpverleningswereld wordt er niet vrolijker op. Steeds meer bezuinigingen en bureaucratisch gesodemieter maken het werk zwaar. De druk neemt toe en de zorg neemt af. Mijn hele leven werk ik al in de zorg. De woongroepen, de kinderhospice en nu al bijna 15 jaar als ambulant hulpverlener. Ik heb inmiddels heel wat bagage in mijn rugzak. Professioneel en de persoonlijke. Ik heb lang gedacht dat mijn creatieve passie mijn werk moest gaan worden maar dat vind mijn hypotheek geen goed idee en de onzekerheid zal mij juist ongelukkig maken. Maar wat wil ik dan? Ik heb vele vacatures bekeken die aansloten bij mijn opleiding en ervaring maar mijn hart ging er niet sneller van kloppen. Het werd me duidelijk dat ik uit de zorg wilde gaan stappen. Helemaal iets anders. 

En toen zaten wij opeens aan tafel met Robert. Nadat we s'nachts bij Flip uit het ziekenhuis vertrokken heb ik twee uur geslapen. Ik was kapot van vermoeidheid en verdriet en ik probeerde te bevatten wat er was gebeurd.

Hij stond die ochtend met een glimlach voor de deur en condoleerde ons. Wij, half dronken van de korte nacht en overspoelende emoties, lachten, huilden en maakten de zwartste grappen. Robert voelde ons feilloos aan. Lachte met ons mee en wist ons bij de les te houden. Want er moest nu eenmaal behoorlijk wat geregeld worden. Niets is fijner dan iemand die de boel in goede banen leid als je daar zelf even niet toe in staat bent. je handvatten geeft, je verdriet begrijpt, maar ook je boosheid en verwardheid. Hij viel nog net niet met een "ping" dat kwartje, maar opeens wist ik wat ik wilde gaan doen.

Dit inzicht had niet op een vreemder moment kunnen plaatsvinden , maar het gebeurde. 'Ik wordt uitvaartbegeleider!' 

Vanaf dat moment heeft het me niet meer los gelaten. Nu voelde ik wel die enthousiaste kriebels en ik ben in de maanden daarna gaan zoeken en lezen en bellen. het werd mij duidelijk dat er geen vacatures bestaan. Waar moet ik dan beginnen? Hoe "word" ik uitvaartbegeleider? Op zoek naar uitvaartondernemers in Almere kwam ik iemand tegen die mij aansprak. Ik heb haar gemaild en maakte een belafspraak. Zij vertelde mij over een opleiding. De opleiding legde op haar site uitgebreid uit wat er allemaal aan bod komt en met een stiekeme blik op het intake formulier werden mij vragen gesteld waar ik even hard over na moest denken. Een van de vragen vroeg of ik bereid ben om 24/7 bereikbaar te zijn. Euh... dag in dag uit? Nou, eigenlijk niet... Maar kan ik dit beroep dan wel uit oefenen? Er zullen toch wel andere opties zijn? Ik besloot naar de orientatiedag te gaan en daar te gaan horen wat het allemaal behelst.

Ik verplaats mij per trein naar Amersfoort. De les-locatie bevind zich in een kerk en ik wordt met enthousiasme begroet als ik na een stevige wandeling vanaf het station om half 10 binnen loop. Er zijn al een aantal potentiële mede studenten. Ik bekijk ze, bij sommigen zie je het meteen voor je, bij anderen zet ik mijn vraagtekens. Vooroordelen. Wie weet wat er in hun hoofd omgaat als ze mij zien. Het is een lange dag bomvol informatie. Als het gesprek op de 24/7 kwestie komt, uit ik mijn gevoelens daarover en zeg ik met mijn flapuit grote waffel: 'Maar dat betekend dat ik nooit meer een wijntje kan drinken, laat staan twee?'. Twee deelnemers kijken me wijsneuzerig aan en zeggen 'Ja, dat is het vak hè, dat is het vak'. Ik krijg geen bijval terwijl ik weet dat een van de andere deelnemers waarmee ik gesproken heb in de pauze met hetzelfde vraagstuk worstelt. De docent benoemt dat zij inderdaad nooit aan de lampen kan gaan hangen maar dat er ook nog andere opties zijn. Ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben die dit best een dingetje vind, maar ik ben dus wel de enige die dat weer hardop moet roepen. Nou kom maar op met die andere opties dan! Het blijkt vooral te gelden voor als je zelfstandig ondernemer bent waar deze opleiding je oa. voor klaarstoomt maar er zijn ook nog andere mogelijkheden waar ik nu even niet over uit zal wijden. En mijzelf kennende vind ik vast wel een creatieve oplossing voor dit dilemma. Ik ben er namelijk van overtuigd dat ik ook heel goed in het vak zijn als ik tussendoor een keer aan de lampen hang. Al met al ben ik er na deze dag wel zeker van dat deze opleiding mij helemaal gaat klaarstomen voor het vak. Alles komt aan bod en dan bedoel ik echt alles. Om 17:00 uur wandel ik weer naar de trein en denk na. Is deze opleiding de enige route naar dit werk of zijn er nog andere? 

In de week die volgt bel ik met Robert. Hij vertelt mij hoe zijn route is geweest. Hij is eerst al medewerker aan de slag gegaan en is intern opgeleid. Hij werkt 1 weekend in de maand en verder alleen overdag. Hij vertrouwt mij toe dat hij regelmatig gezellig aan de lampen hangt. Hij adviseert me om naar zijn bedrijf te mailen. De volgende dag appt hij met de vraag of ik een keer met hem mee wil lopen. Ja graag! Ik wil het antwoord van zijn organisatie even afwachten voordat ik een beslissing maak. Mijn hoofd draait overuren. Hoe moet ik dit toch gaan aanvliegen? De opleiding, een hele investering van een jaar lang elke week naar school, stages, verslagen etc. Naast mijn toch al intensieve baan. Maar wel goed opgeleid, onderdeel van een netwerk, contacten en een diploma op zak. Of bij een onderneming gaan werken in eerst een andere functie en dan hopen dat je intern opgeleid kan worden. De onderneming geeft het verlossende woord. Ze hebben nu geen vacatures en adviseren om de opleiding te gaan doen.

De volgende dag schrijf ik me in voor de opleiding en ik krijg een uitnodiging voor een intakegesprek. Het is nog niet zeker of ik wel word toegelaten want ze moeten je geschikt vinden. En laat ik nou iets hebben geroepen over een wijntje of twee...

Op 16 December is het gesprek. Het lijkt me leuk om over mijn proces naar het uiteindelijke doel te schrijven, dus dat ga ik doen op dit plekje bij de werkverhalen. Wees welkom om met mij mee te wandelen op dit spannende nieuwe pad.