Intake

Vrijdag 16 December

We zijn een beetje aan het griepen met z'n allen. Mijn keel voelt als schuurpapier en in mijn hoofd drijven wolkjes. Maar daar hebben we helemaal geen tijd voor want vandaag hebben we een drukke dag. We staan vroeg op want we gaan eerst mijn pa uit het ziekenhuis halen. Met zijn nieuwe stemprothese verteld hij trots dat hij records heeft gebroken met zijn succesvolle en snelle herstel. Wij zijn ook trots. En opgelucht. Hij zit al een paar uur te stuiteren en na de nodige uitleg van de verpleegkundige en artsen zwaaien we het VU weer gedag.

Thuis gekomen hebben we nog een klein uurtje voordat we weer op pad moeten. Vanmiddag is mijn intakegesprek voor de opleiding. Ik ben niet nerveus en denk daar over na want vroeger zou ik peentjes hebben gezweet. Wat is er veranderd? Het is de weg die ik de afgelopen 50 jaar heb afgelegd, besluit ik. Ik weet ondertussen heel goed wie ik ben, wat ik wil en wat ik niet wil. De jaren hebben mij geleerd dat ik kan vertrouwen op mijn gevoel en als dat gevoel mij een pad op stuurt die moeilijk is of vol met uitdagingen dan ga ik daar van groeien en wordt ik daar alleen maar sterker van. Waar ik vroeger veel behoefte had aan bevestiging vind ik dat nu niet meer zo belangrijk. Ik weet immers zelf wat ik prettig vind of nodig heb en als ik dat bij jou niet kan vinden dan laat ik het los en zoek ik het elders. Ik ben een type en niet iedereen kan met mij, dat is prima, want ik kan ook niet met iedereen. Ik heb er altijd een handje van gehad om alles eindeloos te overdenken om vervolgens met veel chaos in mijn hoofd een emmer met emoties op iets of iemand uit te storten. Wel altijd met goede bedoelingen, dat was het hem juist, ik wilde iets oplossen en vriendjes blijven met iedereen. Ik deed dat alleen niet zo handig. Heden ten dagen zeg of vraag ik meestal maar meteen of iets oké is en dat is heel fijn. En vooral lekker opgeruimd. 

Ik besluit dus om gewoon als mezelf dat gesprek in te gaan, take it or leave it! Ik heb een missie en daar ga ik voor, linksom of rechtsom.

Ik stop een paar paracetamollen achter mijn kiezen en off we go!

De eerste uitdaging die ik zal moeten nailen is het auto rijden. Ik kan dat prima maar ik krijg vlug paniek in mijn hoofd. Dat heeft voornamelijk te maken met onbekend terrein. In Almere heb ik nergens last van en rij ik van hot naar her. In Flevoland zelf is het ook nog prima te doen want alles is vrij overzichtelijk. Maar zodra ik een grotere stad in rij of een drukke snelweg zoals de A27 of de ring Amsterdam, laat staan Amsterdam zelf, ontstaat er een hoop onrust. Een gebrek aan overzicht en daarmee controle, heb ik al geanalyseerd, is het euvel. En laat ik nu een beroep uitkiezen waarmee ik juist overal naar toe zal moeten rijden. Ik heb dat natuurlijk bedacht en uiteindelijk besloten dat ik mij niet wil laten beperken door mijn angsten.

Vandaag rijdt mijn redder in bange dagen naar Amersfoort. Zo kan ik kijken hoe de route is en inschatten of ik het zie zitten om deze elke week te gaan rijden. Het alternatief is de trein. Die route heb ik al afgelegd toen ik de orientatiedag bij ging wonen. Verschrikkelijk! Eerst naar het station met de benen (lees: verwaaid/verregend/bezweet hoofd) of met de bus. (wachten/uitval en meer ellende) Dan trein. (Poortjes/gedoe met ov kaart/uitval etc)  Omdat ik in de spits moest en moet reizen zit die trein bomvol met scholieren. Dan overstappen op Weesp, weer bomvol. Aankomst in Amersfoort (na een uur) en een pittige wandeling naar de kerk. Over de terugweg heb ik het maar niet want toen heb ik verkeerd ingecheckt en heeft het me een maandsalaris gekost om thuis te komen. Veel te veel prikkels voor mijn tere ziel! Ik vind de autoroute te doen, nu weliswaar zonder files, ijzel en sneeuw maar het stemt me gerust. 

Aangekomen (binnen een klein half uurtje!) bij de leslocatie in de kerk komt net de juf aanlopen die ik herken van de orientatiedag. Zij is ook de oprichter van de opleiding en heeft bakken met ervaring in de uitvaartwereld. Zij herkent mij ook 'Jij zat voor het schilderij, dat heb ik onthouden omdat je vertelde dat schilderen je hobby was en ik dat zo toevallig vond,'  De vluchtige gedachte 'ik ben blij dat ze me niet herkent vanwege mijn opmerking over de wijntjes' schiet door mijn hoofd. Een vriendelijke roodharige mevrouw die naast haar loopt stelt zich ook voor. Arjan stelt zich voor als 'Hallo, ik ben de man van'. We mogen even wachten want de dames gaan zich omkleden en dan wordt ik zo geroepen. Ik doe meteen even een plasje en we lopen wat rond in de kerkhal. Dan wordt ik geroepen, ik zwaai naar de man van en ga mee naar boven. Ik stap een klein behaaglijk kamertje in met een tafel en drie stoelen. op tafel staan koffie, thee en chocolaatjes. Ik neem een kopje thee en laat de chocolade maar even achterwege want voordat je het weet doe ik daar gekke dingen mee en dat kunnen we nu niet hebben. Dan gaan we beginnen. Ik heb van te voren al een hele vragenlijst in moeten vullen met diepgaande vragen over oa. motivatie, visie, werk en denkniveau, levens en werkervaring, etc. Deze vragen komen nu ook aan bod en nu kan ik mijn antwoorden toelichten. En dan wordt me gevraagd om de tekst voor te dragen die ik heb uitgezocht. Ik geef maar meteen aan dat het iets langer is dan 2 minuten maar wel de moeite waard. Ik heb uit een boekje van Toon Tellegen een lief verhaaltje gekozen. Het gaat supergoed en ik krijg complimenten over mijn voordracht. Er wordt me gevraagd waarom dit verhaaltje en hoe ik het interpreteer. En dan is er alweer een half uur voorbij. Het gesprek was prettig en ik heb me vrij gevoeld om in alle eerlijkheid te vertellen wat ik te vertellen had. Zo ook het onderwerp 24/7. Ik geef aan dat als ik 24/7 oproepbaar zou zijn, ik 24/7 aan zal staan en dat is, mijzelf kennende, niet gezond voor mij. Of ik ga in het komende jaar een modus vinden over hoe ik daarmee om kan gaan of/en ik ga onderzoeken welke mogelijkheden er nog meer zijn. Hier staan zij helemaal voor open is totaal geen probleem. Fijn! Maandag wordt mij verteld of ik bij de visie van Meander pas en word toegelaten. 

Weekend: We zijn ziek met z'n allen. Keel, snot en algehele malaise. Kiki spant de kroon, die hoest al een week als een zeehond en heeft hoge koorts. Geen corona.

Maandag 19 December:

Ik voel me belabberd. Naast de keelpijn is de snot een heel eigen leven gaan lijden in mijn hoofd. Ik meld me ziek want dit hoofd kan even geen cliënt-problemen verwerken. Kiki is nog belabberder en ik bel met de huisarts want ik maak me zorgen of ze misschien een luchtwegontsteking heeft. Of ze zelf niet kan bellen want ze is al 19. Ik denk 'Dan ken jij Kiki niet, die heeft bel-angst en heeft liever hoge koorts en een virale aandoening dan dat ze gaat bellen' maar de assistente heeft een punt. We mogen komen. Kiki zegt dat op tik tok al haar leeftijdsgenoten nog om hun mama roepen voor dit soort situaties. Wat is dat met die volwassen kinderen die aan hun telefoon vast zitten maar er niet mee bellen? Oké, dat is voor later.. Als we in de wachtkamer zitten en ik op mijn telefoon gluur zie ik een mail van Meander. Ik wil hem net openen als de huisarts ons roept. Kiek wordt onderzocht en moet even bloed afgeven om te bepalen of er bacteriën in haar bloed zitten. Als we wachten op de uitslag open ik de mail. Ik ben toegelaten! 

En is geen bacteriële infectie zegt de dokter. wel verhoogde bloedwaarden, dus even in de gaten houden, maar vooral uitzieken.

Thuisgekomen kruipen we op de bank en app ik de man, kinderen, broertje en vriendinnen van en ga ik mij mentaal voorbereiden op wat er komen gaat in het nieuwe jaar. Het zal even bikkelen worden zo'n studie naast mijn baan maar het is te overzien en ik heb er enorme zin in!