Ik was wat nerveuzig. Niet voor mijn eerste dag want daar was ik alleen maar heel benieuwd naar en daar had ik juist reuze zin in. Ik was bibberig voor het rijden. In mijn eentje, in het nog half donker, in de ochtendspits. Donderdags waren mijn darmen van slag en toen ik Vrijdagochtend om 6 uur opstond deed mijn buik zo'n zeer dat ik er krom van liep. 'Niet vandaag!' riep ik tegen mijn buik. Rillend van de kou, want ik kom s'morgens maar slecht op temperatuur, eet ik twee paracetamollen. Meer krijg ik er even niet in. Ik smeer wel een boterham en een krentenbol om mee te nemen. Terwijl ik al die handelingen verricht heb ik pijn in mijn rechterarm. Ik kom nu alweer een paar weken bij mijn nieuwe fysiotherapeut, de jonge Italiaanse Luca, en hij heeft me Woensdag verteld dat die pijn in mijn arm toch echt een ontsteking is. Ik heb Luca even streng toegesproken 'Luister, ik begin aan een nieuw avontuur en daar kan ik dit gesodemieter niet bij hebben, dit soort dingen wil ik dus niet horen.' Hij heeft er geen boodschap aan maar doet wel zijn best om al die verkrampte spieren te masseren en los te maken. Het is na zo'n jaar als 2022 ook geen wonder dat mijn lijf een keer gaat protesteren. Accepteren en doorgaan. Maar die buik dus. Ik bedenk dat het voelt als een soort verkramping, een spierpijn. Ik stel mezelf gerust door de nervositeit als oorzaak te duiden maar vanwege mijn bypass ben ik ook altijd waakzaam voor pijntjes in dat gebied. Een darmhernia ligt altijd op de loer. Ik besluit deze gedachte te parkeren en de paracetamol maakt de pijn ondertussen al dragelijk.
Ik heb mijn mooie nieuwe tas gisteravond al gevuld met mijn nieuwe schatten; Mijn schriften, etui (met dubbele rits) en pennen. Als een ware brugsmurf ben ik bij de Hema mijn schoolspullen gaan shoppen. Als een kind zo blij werd ik daarvan. Ik heb zelfs kleurtjespennen! Ik twijfel of ik mijn vest mee zal nemen en besluit dat toch maar te doen voor de zekerheid. Ik stel de navigatie in, adem even heel diep in en uit en start de auto. Ik heb eigenlijk alleen maar snelweg en dan een klein stukje door een rustige wijk, dat stemt mij rustiger. Het eerste gedeelte van de route is een makkie, die ken ik. Dan moet ik een aantal afslagen nemen. So far so good. Het valt reuze mee met de drukte. Als ik in de buurt van Amersfoort kom wordt het drukker en begrijp ik niet helemaal wat dat navigatiemens mij aan het vertellen is. Ik neem een verkeerde afslag. En dan rij ik opeens midden in het centrum van Amersfoort. Godzamme! 'Wat ben je aan het doen stomme muts!?' zeg ik tegen mezelf. 'Nu rij je alsnog midden in de stad, wat een eikel.' En zo mompel ik door totdat ik opeens bij de kerk ben aangekomen. ik slaak een zucht van verlichting en parkeer in de straat naast de kerk waar ik niet hoef te betalen. Mijn buik doet nog steeds zeer en ik moet enorm plassen. Ik haast me richting kerk en kom een vrouw tegen die daar ook naar toe gaat. 'Meander?' zegt ze. 'Ja, jij bent vast mijn klasgenoot' lach ik terug. 'Ik ga meteen door naar de wc hoor, moet zo nodig' , waarschuw ik haar vast. Ze lacht en loopt mee want zij moet ook nodig. Onderweg naar de wc komt onze juf op ons af en ze stelt zich voor met stralende ogen en een brede lach. Ze verteld ons waar we naar toe moeten als we klaar zijn en dat er warme thee op ons wacht.
Na het legen van onze blaas lopen we naar boven en komen wij bij een tafel met koffie thee en koekjes. Er staat een mede klasgenoot die de taak heeft gekregen om iedereen te voorzien van een warm drankje. Ze komt uit Almere en stelt meteen voor om samen te gaan rijden. Ben ik even een bofkont! We zitten het grootste gedeelte van de dag in de kapel. De medestudenten druppelen langzaam binnen en al gauw zijn we compleet. 18 uitverkorenen. Want we beginnen nu allemaal te begrijpen dat er van de vele introductiedagen niet veel mensen zijn overgebleven. Uit mijn groep is er éen bij en dat geldt ook voor de rest. Aan het eind van de dag zullen we ons realiseren dat we bij elkaar zijn gezocht. Heel verschillende mensen met heel verschillende achtergronden maar wel gelijk gestemd. Onze juf, is een juf juf. Als je begrijpt wat ik bedoel. Ze heeft bakken vol ervaring vanuit haar eigen uitvaartonderneming en komt uit het onderwijs en dat is overduidelijk. We mogen niet met zakjes ritselen, niet op de telefoon kijken en al wat je meer niet op school mag doen. Ik gniffel hier om. Daar zit je dan met overwegend 50-ers ja te knikken naar de juf. Er zijn twee jonge honden in de groep, meiden van 24 en 20 jaar. Wat goed dat deze generatie ook vertegenwoordigd is! Zij zijn mijn rook-maatjes en communiceren is geen probleem want ik heb thuis ook van deze exemplaren. Als de juf zegt dat we onze mappen moeten pakken worden er tegelijkertijd allemaal leesbrillen opgezet. Ook daar moet ik weer om gniffelen. Er komt vast ook nog een moment dat we met z'n allen een opvlieger zitten te krijgen.
Juf heeft een kaars in het midden van de kapel gezet en met het aansteken daarvan symboliseert ze dat we nu echt zijn begonnen aan deze reis. We hebben allemaal een item meegenomen die symbool staat voor de keuze om dit vak in te gaan. Ik heb een medaille van Flip meegenomen en vertel het verhaal over het moment waarop voor mij het kwartje viel dat ik dit werk wilde gaan doen. Stuk voor stuk vertelt iedereen zijn persoonlijke verhaal. Het is een mooie manier van kennismaken met elkaar.
We krijgen lesmateriaal en boeken om te lezen en veel informatie. Juf had ons al gewaarschuwd dat de verwarming uit zou gaan tegen de middag en dat beginnen we nu allemaal te voelen. Het is steenkoud geworden. Ik heb mijn vest al aan, goddank heb ik dat ding meegenomen, en pak er ook nog een dekentje bij die met vooruitziende blik waren neergelegd. Ik ben niet de enige en het is een koddig gezicht om bijna iedereen in dekentjes gewikkeld te zien. De lunch, die overigens bij de prijs is inbegrepen, is beneden in een verwarmde ruimte. Ik trek mijn schoenen uit en leg mijn ijskoude voeten op de verwarming en ga daar lekker mijn soepje op zitten eten. Dat vinden meerderen een goed idee en zo zitten we gezellig met onze voetjes omhoog te lunchen. Na de lunch krijgen we een live theatervoorstelling te zien over rouwen. Het is indrukwekkend en we praten er over na. Na een plaspauze gaan we weer naar beneden voor de laatste belangrijke info van de dag. Ik haal mijn schrift en etui tevoorschijn en ik hoor naast mij 'die heb ik ook!' van drie vrouwen om mij heen. 'Wat heb jij een leuke etui!' roept er een. 'Ja, ja,' zeg ik, 'Hij heeft twee ritsjes, heb je dat gezien?' zeg ik trots en geamuseerd. 'Hij is beeldig, ik had hem al gezien, vind je het erg dat ik hem ook ga kopen?' zegt een ander 'Natuurlijk niet' lach ik 'Maar moet jij eens even kijken wat ik nog meer heb' glunder ik. Ik rits mijn etui open. 'Kleurtjespennen!' roep ik uit. 'Oooh' roept een vrouw tegenover mij, 'Die wilde ik ook kopen maar ik dacht dat iedereen dat stom zou vinden'. We lachen luid. 'Jij hebt het gewoon gedaan, ik ga ze nu ook kopen!'. We hebben dikke schik met z'n allen. Juf roept ons tot de orde.
We worden op regio ingedeeld in groepen en moeten met onze groep bij elkaar gaan komen voor de regiobijeenkomsten. Dat doen we bij elkaar thuis. Ik denk alleen maar 'Waar moet ik allemaal heen gaan rijden?' Maar die zorgen komen later. En wie weet ben ik dan al van mijn angst af. Dan is de dag voorbij en komen de wijn en de pinda's op tafel. Wat gezellig! jammergenoeg moet ik nog rijden, dus ik doe een sapje. Ik ben nog enthousiaster geworden en heb enorm veel zin in dit aankomende jaar.
We nemen afscheid en ik zoek Pierre weer op. 'Kom op jongen, breng mij maar weer veilig thuis' mompel ik. Ik maak de knopen van mijn broek los want mijn buik lijkt wel een ballon. Omdat ik via CarPlay verbonden ben met mijn mobiel kan ik opnemen als ergens op de snelweg de telefoon gaat. De huisarts. " ik heb geen nummer van Kiki, dus bel ik jou maar even' zegt hij. Mijn brein gaat ratelen. Kiki moest vandaag foto's laten maken van haar longen omdat ze al drie maanden enorm aan het hoesten is. Twee eerdere doktersbezoeken liepen op niks uit. 'Ziek maar uit, we horen niets in je longen.' Ook de laatste keer hoorde de huisarts niets, maar ze moest voor de zekerheid maar even een foto laten maken. Isa is vanmiddag met haar mee gegaan. Ik zeg tegen hem dat ik nu heel stiekem op mijn telefoon moet kijken om het nummer op te zoeken en denk ondertussen na over het waarom van deze haast. Dat stemt mij bezorgd. Dokter mag natuurlijk niks zeggen, want het kind is volwassen en privacy enzo. Hij zegt 'Wel voorzichtig he' Ik voel de noodzaak van deze actie en als ik al rijdend mijn kijkbril heb verwisseld voor mijn leesbril geef ik hem het nummer.
Het is nu wel behoorlijk druk op de weg maar ik laveer mij zonder verkeerde afslagen naar huis. Arjan verteld dat Kiki een longontsteking blijkt te hebben en nog snel antibiotica aan het halen is voordat het weekend intreed. Potverdorie, daar loopt ze dus al weken mee rond. Maar goed, gelukkig nu wel behandeling en hopen dat het snel over gaat.
Ik ben, zoals Flip zou zeggen als hij moe was, hartstikke fluitje poep.
De buikpijn is de volgende dag verdwenen. We houden het dus op 'spanning in de buik.' Dit weekend doe ik even helemaal niks want volgende week moet ik weer werken en boeken lezen en huiswerk maken met mijn kleurtjespennen.
Reactie plaatsen
Reacties