Presenteren

Woensdag 26 April '23

We hebben een opdracht meegekregen voor de opleiding. "Iedere student bereidt een presentatie voor van uiterlijk 4 minuten en maximaal 500 woorden." Niet uitvaart gerelateerd maar wel met "gelaagdheid". Gelukkig krijgen we handvatten hoe we die gelaagdheid in de presentatie kunnen verwerken.

Ik weet niet wat er precies gebeurd maar ik weet even niet wat ik moet schrijven. Hoe dan? Mijn trouwe lezers weten als de besten dat ik de verhalen uit mijn spreekwoordelijke mouw schud, dus wat is er hier aan de hand?

Over trouwe lezers gesproken; Je hebt de bekenden, die altijd een like-je of leuke reactie geven, en de onbekenden, die niet reageren maar als ik ze spreek helemaal op de hoogte blijken te zijn van al mijn avonturen en hersenspinsels. En dan heb je ook nog de categorie, 'Ik doe net alsof ik niets lees maar ik verspreek mezelf als ik je vraag hoe het is afgelopen met dat ene ding' Die vindt ik helemaal hilarisch en regelmatig roep ik dan uit: "Haha, jij bent een stiekeme lezer! Dat is een grappig fenomeen. 

Maar nu terug naar de kern: Wat is er aan de hand en wat ga ik godsnaam schrijven??!"

Ik heb een vermoeden. Als ik ga schrijven deel ik mijn gedachten, enthousiasme, angst, verdriet, geluk etc. Kortom, mijn echte emoties en gevoelens. Zonder er over na te denken en zonder dat iemand mij verteld hoe het moet, laat staan hoeveel woorden ik daarvoor mag gebruiken. Ik moet mij nu aan een opdracht gaan houden en elementen verwerken waar ik over na moet denken. Ik schiet hiervan blijkbaar in de weerstand. Dat zegt iets over mij, en daar ben ik nu over aan het prakkiseren. Vrijdag moet het af en morgen is Koningsdag. En ik heb voor koningsdag een geweldige oranje hoed gekocht waar gaten inzitten waar ik 6 roseetjes in kan plaatsen. Je begrijpt, morgen gaat het er niet van komen. Oké, die hoed zegt ook iets over mij, maar daar ga ik even niet over nadenken. 

Zou het te maken hebben met mijn weerstand tegen "moeten en regeltjes", of maak ik dat er zelf van? Want uiteindelijk is het doel van de opdracht dat ik oefen met presenteren en wordt ik er alleen maar wijzer van. Ja, ik maak het mezelf moeilijk, dat is duidelijk. Daar heb ik overigens wel vaker last van. 'Leerpunt!' zou mijn juf zeggen.

Zaterdag 29 April '23

Na mijn laatste zin viel het kwartje. 'Maak het jezelf niet zo moeilijk Maris!' Ik moet schrijven zoals ik altijd schrijf, over dat wat mij bezig houdt. "ontwikkeling" is de sleutel. Want daar zit ik middenin. Er is van alles in gang gezet met mijn keuze om een carrière switch te gaan maken. Ik pakte er een nieuwe pagina bij en ging schrijven, en hoppakee, daar kwamen de woorden hoor. Dit is het geworden: 

"Ontwikkeling"

Ik heb hard gewerkt. 

In mijn jeugd om te overleven, in mijn volwassen leven om mijzelf te leren kennen en in de laatste 15 jaar door van mijzelf te gaan houden. Ik heb daarvoor keuzes moeten maken in mijn eigen belang en uiteindelijk in het belang van mijn gezin. Want wie er voor kiest om zelf gelukkig te zijn, kiest ook voor het geluk van haar nabije omgeving.

De laatste paar jaar voel ik mij bervijd. Bevrijd van het slachtofferschap en de omarming van de krachten die ik juist daaraan ontleen. “I’m still standing” was het liedje dat ik hoorde toen ik in de auto stapte na een heftige EMDR sessie, zo’n 15 jaar geleden. “Better than i ever did.” En zo is het. Ik ben niet kapot gegaan, ik ben een sterk mens geworden en ik ben er trots op. Dat was mijn allesoverheersende gevoel op dat moment.

Moeilijke momenten komen nog steeds op mijn pad maar ik kan ze aan, ik weet namelijk dat het ook weer goed komt. 

Maar ik blijf een mens, zo heb ik ontdekt. Pas geleden nog werd er een luikje bij mij geopend. Een bekend gevoel kwam boven. Ik voelde mij gefrustreerd en daarna boos. Ik dacht en dacht en analyseerde mij een ongeluk. Analyseren is een van mijn overlevingsstrategieen. Waar komt mijn gevoel vandaan? Wat kan ik daaraan veranderen en hoe doe ik dat? Op deze manier krijg ik mijn gedachten en daarmee gevoelens weer op een rij. Ik merkte dat ik mijn boosheid richtte op een persoon maar besefte dat ik gewoon boos was op het feit dat ik deze emoties weer voelde. Deze analyse stemde mij rustiger want wie is de baas over mijn emoties? Juist, ikzelf! Binnen een paar dagen had ik dit uitgevogeld en zelfs op het moment van confrontatie kon ik het weer snel achter me laten. Mijn conclusie? Ik ken mezelf door en door en ben in staat om mijzelf snel te herpakken als mijn pijn punten worden geraakt.

Rust. Rust is het woord dat ik kies als ik denk aan de fase in mijn leven waarin ik nu verkeer. En dan bedoel ik vooral rust in mijn hoofd.

Want gek genoeg heb ik juist voor een pad van nieuw en spannend gekozen. Door de rust heb ik daar nu alle ruimte voor. Ik merk dat ik in de opleiding weer nieuwe uitdagingen in de ogen wil kijken. Waar ik dacht dat ik mijzelf nu wel aardig door had kom ik toch weer dingen tegen waar ik mee aan de slag zal moeten. Ik ervaar weer onzekerheden en die voelen onveilig. Maar ik weet dat deze nodig zijn om te groeien. Ik heb grote zin om te bouwen aan iets nieuws, daar waar de passie gaat en waar ik mijn hart kan delen.

Ik ben gegroeid tot een boom met stevige wortels. Het is tijd om te gaan bloeien.

Gisteren was de regiobijeenkomst. In deze bijeenkomsten komen we bij elkaar thuis en gaan we oefenen met in dit geval "presenteren". Hoe sta je er bij als je op een uitvaart een ceremonie leid en hoe kom je over als je een tekst voordraagt. We geven elkaar feedback en delen ervaringen. Vorige week zijn we door een heuse stylist geadviseerd over kleding, houding, loopjes etc. Ja, echt elk detail komt aan de orde. Waar ik in mijn hoofd had dat ik er vooral erg serieus en bedeesd uit moest zien, mag ik dus veel meer mijzelf zijn en gerust een van mijn king louietjes uit de kast trekken.

Vanwege zieken in de groep waren we met z'n drietjes gisteren. Jet en Marjolein.

Je hebt dat wel eens toch? Dat je iedereen aardig vind maar dat er iemand bij zit bij wie je meteen iets meer voelt. Noem het een klik of een herkenning of liefde op het eerste gezicht van mij part, maar er is iets wat je verbind maar op dat moment nog helemaal niet weet waarom. (Jet noemt het gele lichtjes en heeft daar een heel mooi verhaal bij) Nou dat had ik dus meteen met deze twee types. Allebei anders, allebei eigen. Al snel kwamen we ergens achter.

Weet je nog? Mijn dilemma over het 24-7 bereikbaar en beschikbaar zijn? En dat ik af en toe echt ff aan de lamp moet hangen? Nou, ik heb mijn mede lamp-hangers gevonden hoor! En ik ben heel blij met ze.

We kwamen samen in een superleuke oude wijk en dito huis van Jet in Utrecht. Je moet weten dat als wij bij elkaar komen er nooit een stilte valt. We delen interesses, onze gezinnen en natuurlijk onze nieuwste passie, de opleiding. We presenteerden onze verhalen aan elkaar en deelden onze bevindingen. En wat we bij elke regio bijeenkomst doen, we lunchen samen. Wat een genot. Samen met de man en zoon van Jet genieten we van haar heerlijke soep en broodjes. Na weer een fijne dag spoed ik mij met de trein naar huis want ik heb nog een feestje te vieren. Met mijn jarige job en fijne meiden gaan we lekker uit eten. Het was weer een dag met een gouden randje.

Ik heb jullie nog niet verteld over mijn ervaringen in het Mortuarium. Geloof me, ik wil niets liever dan het uitgebreid beschrijven maar ik heb een geheimhouding moeten tekenen. Ik mag er niets over delen op social media. Dus als je er meer over wil weten, moeten we daar ouderwets over beppen. Onder het genot van een glaasje of zo... ;-)