Schoolvakantie

Zo, daar ben ik weer eens. Ik heb het even goed druk gehad. Mijn vrije Woensdag is de laatste tijd besteed aan school. Huiswerk en voorbereidingen voor al het moois wat ik in de opleiding krijg aangeboden. De rest van mijn dagen zijn gevuld met werk en naar school gaan. En dan de drukte in mijn hoofd. Nieuwe onzekerheden. Kan ik dit echt? Hoe ga ik het aanpakken? En triviale hoofdbrekers zoals; "is mijn kleding wel gepast genoeg?" En daarmee de drang om strakke pakken te gaan kopen terwijl mensen mij misschien ook wel accepteren in mijn bloemetjes kimono. Of is dat toch too much? Twijfels.

Ik weet ondertussen heel goed wie ik ben en ben daar inmiddels ook best tevreden mee maar opeens ga ik twijfelen of ik mijn persoonlijkheid een beetje aan moet passen of beter gezegd, moet dempen, omdat ik misschien wel een beetje te flamboyant ben voor dit vak. Maar dan krijg ik tijdens de feedback opdracht op school te horen dat daar mijn kracht juist in zit. Weet ik ook eigenlijk wel, maar ik moet toch echt nog ervaren hoe dat in de praktijk uitpakt en dat maakt me onzeker. Hoe moeilijk kan je het jezelf maken? 

De stages zijn heel helpend. Verhelderend en leerzaam en ik zuig alle informatie in me op.

Zo mocht ik meelopen op Westgaarde in Amsterdam. Dit prachtige park wordt gerund door een team van vakmensen. Waar ik mijn nagellak heb aangepast door een bescheiden kleurtje te gebruiken en mijn haartjes netjes heb opgestoken, maak ik daar kennis met de medewerkers die met lange roodgelakte nagels, een lekkere bos met krullen hun werk uiterst professioneel aanpakken. Aah oké, het kan dus gewoon. Ik heb met families gesproken en ben bij hun as uitstrooiing geweest. Ik heb een bijzondere afscheidsplechtigheid meegemaakt en uitleg gekregen over het bedienen van de techniek die ervoor zorgt dat alle muziek, de microfoon en de diapresentatie op rolletjes loopt. Ondertussen heb ik heel goed naar de uitvaartleider gekeken en zijn rol in het begeleiden van de familie. Ik weet nu alles van en over cremeren en heb de "achterkant" van de oven gezien met alles wat daar bij hoort. Thuis gekomen deed ik mijn verhaal en vertelde ik over de "Ovenier", ' wat een grappige woordspeling hè?', zei ik er bij. 'Die man heeft mij alles laten zien.' Als ik later met mijn regio-groep samen ben en zij het hebben over de "Ovenist" besef ik dat deze woordspeling uit mijn eigen fantasie is ontsproten... Mijn klasgenoten hebben er nog lol om.

Ik heb die dag ook een mega overwinning op mijzelf behaald door in de spits over de ring van Amsterdam te gaan rijden. Helemaal in mijn uppie! Met witte knokkels en samengeknepen billen stapte ik in de auto om deze uitdaging met mezelf aan te gaan. Ik werd, vanwege overal files, door mijn navigatie over wegen gestuurd die ik zelf nooit uitgekozen zou hebben en ik heb het overleeft! Deze actie komt puur voort uit mijn weigering om toe te geven aan mijn angsten waarvan ik niet wil dat ze mijn leven  bepalen. Ondertussen rij ik ook al aardig ontspannen naar Amersfoort en terug. We komen er wel!

Afgelopen week heb ik kennis gemaakt met Hans. Een uitvaartondernemer in Almere. Ik mag in Oktober vier weken met hem meelopen en alle kneepjes van het vak van dichtbij ervaren. Hans heeft het druk als zzp-er die het allemaal alleen doet. Ook heeft hij een onhandelbare Rottweiler. Daarom spreken we vandaag af bij vd Valk. Hij vraagt hoe hij me gaat herkennen, 'Draag je een witte roos?' zegt hij hardop lachend. 'Ik draag een lange blauwe jurk' zeg ik lachend terug. Ik was vergeten te vermelden dat ik rete knap ben, maar dat ziet hij straks zelf wel. Het herkennen blijkt geen probleem en we zoeken een plekje op het terras. Hij verteld honderd uit en ik vraag honderduit. Hij heeft deze week 5 uitvaarten. In zijn eentje. Hoe dan? Hoe doe je dat? Heel veel werken zegt hij. 24-7 zijn telefoon aan en altijd overal mee naar toe, naar bed, naar de wc, onder de douche. Altijd aan staan. Ik leg hem uit dat ik het prachtig zou vinden om voor mijzelf te werken, maar altijd aan staan zou mij binnen een jaar helemaal afbranden. Hij snapt dat wel, je moet het kunnen. Gelukkig zijn er nog meer opties en mogelijkheden in de uitvaartwereld. Freelancen bijvoorbeeld. We kletsen verder. Hans houdt van duidelijk en niet teveel keuzes. Ik beken meteen dat ik van "dingetjes" houd; Mooie rituelen en juist wat meer keuzes dan het standaard repertoire. We besluiten dat we daarin van elkaar kunnen leren. En waar komen we beiden vandaan, wat is onze achtergrond?  Hans benoemd wat ook al door mijn hoofd is gegaan. Ik zou een specialisatie kunnen maken van mijn bak met ervaring in de gehandicapten zorg. Hoe mooi zou het zijn als ik juist die groep zou kunnen gaan begeleiden bij een overlijden. Op een groep, in een familie etc. Ik spreek hun taal en weet waar ik op moet letten. Dan moeten we ook nog even bespreken hoe we het gaan inrichten in die 4 weken? Ik geef aan dat ik twee weken vakantie op zou kunnen nemen maar dat vind hij zonde. Als ik hem uitleg hoe ik mijn werk inplan zegt hij dat hij met mij gaat overleggen als hij een oproep krijgt en dat we dan samen afstemmen wanneer we bij een familie afspreken. Ik kan evt. schuiven met mijn vrije dagen en cliënten. Het zal even een organisatie worden, maar dat gaat vast lukken. We klikken goed en ik heb er zin in! 

En toen was daar alweer onze laatste schooldag. Twee weken zijn we met de regiegroepen bezig geweest om een uitvaart te organiseren. Met alles er op en eraan. Muziek, foto's, rituelen en toespraken. Ik mocht de rol van uitvaartleider spelen. Heel fijn, want zo kon ik even ervaren hoe dat voelt. Met fantastisch team-work hebben wij een prachtige afscheidsplechtigheid neergezet. We hebben ook ervaren hoeveel werk er zit in het organiseren van een afscheid. Daar heb je als nabestaande echt geen benul van en dat is maar goed ook. We hebben het op film. Dat is fijn want door terug te kijken kan je mooi overzien wat goed ging en wat beter kan. Ik ben tevreden maar vond mijzelf nog wat stijfjes. Ik weet zeker dat ik door meer ervaring op te doen steeds meer mijzelf ga worden in deze rol. 

Nu even pauze. En dat is ook wel even lekker. In September gaan we weer verder. Nog twee weekjes werken en dan gaan we weer eens lekker road-trippen. Natuurlijk ga ik elke dag weer verslag doen van onze avonturen, wees welkom om vanaf de 31e Juli weer gezellig mee te reizen!