Creatief roeien

'Ik ben er helemaal peuneveu van, Maris. Van die Corana tyfus pleuris.'

Ze is begin 60 en in plat-Amsterdams verwoord zij haar frustraties en angst in de ergste woorden die ze maar kan bedenken. Behalve het K-woord, die zal je haar nooit horen zeggen, daar heeft ze een bloedhekel aan omdat ze bang is om het te krijgen. Bij haar bestaat Corona uit drie woorden. Dat geeft de ernst van haar angst aan. Ze is de grootste hypochonder die ik ken en zit doorgaans elke week bij de huisarts omdat ze denkt dat ze nu toch echt die dodelijke ziekte heeft opgelopen. Zodra ik haar in beeld krijg op mijn kleine werk-telefoon begint ze te spuien. Geen "hallo hoe gaat het", maar meteen alles er uit. Ze ging naar de nieuwe groenteboer en daar heeft ze iets vervelends mee gemaakt. 'Die zit nu op de plek van de speelgoedwinkel. Die speelgoedwinkel moest weg, waarom weet ik ook niet, maar dat is best sneu voor die mensen. Zouden ze falliet zijn gegaan?, ik vind het wel jammer want....' Haar gedachten vliegen weg en ze raakt constant van haar pad, dit hoort bij haar, ik ben het gewend en haal haar er weer bij. 'Je ging naar de groenteboer, wat is daar gebeurd?' 'Nou, vanwege die Corona tyfus pleuris moet je dus afstand houden en dat wil ik ook want ik wil het niet krijgen. Zegt zo'n tering-wijf tegen mij dat ik te weinig afstand hou. Ze ging tegen me tekeer Maris, wat een kutwijf! En nu ga ik dus nooit meer naar die groenteboer'. Ik benoem dat ze wel erg geschrokken moet zijn en dat ik snap dat ze nu van slag is. Daar gaat ze aan voorbij en vertelt het verhaal nog drie keer. Ik herhaal drie keer dat ik begrijp dat dit een heel vervelende ervaring is. En dan beseft ze uiteindelijk dat ze niet alleen maar boos is, maar vooral geschrokken. Ik leg uit dat die groenteboer er niks aan kan doen en het betreffende tering-wijf er niet altijd zal zijn als zij er ook is, maar dat wil nog niet baten, ze gaat er nooit meer naar toe. Dit pak ik later wel weer op want ze vliegt alweer naar haar volgende onderwerp.

Haar vriend komt ook niet meer langs omdat ze nog steeds naar haar dochter en kleinkinderen gaat. 'Die klootzak kan ook de tyfus krijgen, ik hou toch afstand van de kinderen!'. Ik leg uit hoe corona overgebracht kan worden en dat het toch een risico is om in het gezin van haar dochter te blijven komen. Dit wil ze niet horen en negeert volkomen mijn boodschap. Ik vraag haar of ze een idee heeft hoeveel 1,5 meter is. Dat weet ze best... . '1,5 meter afstand houden in een huis-situatie is bijna onmogelijk' hou ik vol. 'Hij blijft maar lekker weg en hoeft na die corona tyfus pleuris ook niet meer terug te komen' gaat ze door. Ze wil het even niet begrijpen want dat zou betekenen dat ze niet meer naar dochter kan gaan en die gedachte trekt ze even niet. 

Nadat ze al haar frustraties er uit heeft gegooid word ze rustiger. Nu komt er weer ruimte voor leuke gedachten zoals de bold en the beautiful. 'Die kan ik lekker kijken'. En al die andere series en tv programma's waar ze dol op is passeren ook de revue. Ze knutselt graag en ik vertel haar over mijn online-knutselclub die volgende week van start gaat. 'Nee hoor, daar heb ik geen zin in' zegt ze resoluut. 'Die corona tyfus pleuris maakt je doodmoe'. Ik probeer haar nog lekker te maken door over mijn knutsel-pret-pakket te vertellen maar ze is niet te vermurwen. Na een lang gesprek probeer ik er een eind aan te breien. Dat is lastig want alles wat je zegt is weer een onderwerp om over uit te weiden. 'Ik ga nu koken', zeg ik. 'O wat ga je eten? en hoe maak je dat? Dat is wel een idee, ga ik morgen ook maken. Ik eet.....' Dan grijp ik echt in, 'Ik ga nu hangen, spreek je snel!' 

Over mijn online-knutselclub. Het is nog een hele organisatie om voor een paar weken projecten te verzinnen, de juiste spullen daarbij te zoeken, een planning te maken en te bedenken hoe ik dat goed op beeld ga krijgen. Ik ben er al de hele week zoet mee. Ik heb 6 deelnemers weten te activeren en nu word het zaak om het zodanig vorm te geven dat ze ook mee blijven doen. De knutsel-pret-pakketten zijn gevuld en klaar voor bezorging aan mijn cliënten.

Met mijn chauffeur, die mij wel mag rijden maar de auto niet mag verlaten, beginnen we aan de "hop on, hop off" door Almere.

We stippelen de route uit en beginnen in Haven. Client komt blij naar beneden huppelen, 'Eerst krijg ik een plantje van je collega en nu een knutselpakket, ik lijk wel jarig!' Ze kan niet wachten om te beginnen. Dan op naar Muziekwijk. Omdat boven beschreven client niet mee wil doen, geef ik het pakket aan een client van mijn collega, die heeft er wel zin in, dus het komt goed terecht. Waterwijk is de volgende halte, daar heb ik er twee. Papa gaat niet knutselen maar zijn 4 kinderen wel, dus die heeft een iets groter pakket. Mijn volgende client is niet thuis maar we appen en spreken af waar ik de doos neer ga zetten. later krijg ik een appje dat ze de benaming pret-pakket erg grappig vind omdat ze daar andere associaties bij krijgt. Op naar Buiten. Niet thuis. Opa gaat ook niet knutselen maar vind het wel leuk om samen met zijn creatieve kleindochter aan de slag te gaan. Ik werp met precisie de doos op zijn balkon. Een paar minuten later appt hij me dat hij in de schuur was en het jammer vind dat hij me heeft gemist, maar doos ontvangen. Tussendoor hop ik nog een paar winkels on and off en begin het heen en weer te krijgen. Vandaag heb ik mijn work out wel gehad. Als laatste lever ik de doos af bij mijn client in de buurt. Ze heeft nu even wat anders aan haar hoofd want haar hond is heel ziek maar de vrolijke doos levert toch nog een mooie glimlach op. Ik ga morgen even proef-uitzenden om te oefenen. Ben benieuwd!

Wij in de zorg roeien met de riemen die we hebben. Ik kreeg zelfs een verklaring toegestuurd. Een verklaring dat ik werkzaam ben in een vitaal beroep en met die verklaring heb ik recht op kinderopvang en meer van die dingen. Wat ik ook kreeg is een kaartje. Van de managers. Met een dosis waardering. Ook al zijn wij, van de "tussen de oren" zorg, vrij onzichtbaar, we worden toch gezien en dat voelt goed. Op naar een nieuwe week met nieuwe uitdagingen en mooie momenten!