Dienstplicht

Soms sta ik nog steeds van mezelf te kijken. Van mijn gekke survival skills. Ik kan binnen no-time van pure paniek naar berusting en zelfs motivatie gaan. Toen ik afgelopen week met de vraag, of was het een mededeling? geconfronteerd werd, sloeg de paniek even keihard toe. En bij mij moet dat er meteen uit omdat ontploffings gevaar dreigt. Omdat ik nu niet met mijn vriendinnetjes op de bank met een dampende kop thee en veel koekjes kon gaan zitten bomen, en huilen, en boos zijn en dat zij mij dan tot kalmte manen met medeleven en argumenten en vooral overzicht, heb ik de boel meteen op FB gepleurd. En dat werkt ook best. Mijn gezin heeft natuurlijk ook een mening, maar die zitten logischerwijs vol met hun eigen angsten.

Mijn eerste bericht:

"Mijn manager belde vandaag.'Jij bent toch verpleegkundige?'. 'Euh ja...' Samen met nog twee van mijn verpleegkundige collega's sta ik daarom bovenaan de lijst om opgeroepen te worden als er hulp nodig is op de woongroepen en behandelgroepen. Snap ik. Maar mijn hart gaat er van tekeer... Ik leg haar uit dat ik mijn auto-immuun echtgenoot niet wil gaan besmetten. dat de angst in mij is geslopen en ik beelden in mijn hoofd heb van een ziekenhuisopname waar wij niet bij mogen, of misschien wel in een andere stad. Wat als het dan mis gaat of geen plek op de ic? Mijn hoofd en lijf schreeuwt dat ik dat moet zien te voorkomen. 'Maar de mensen op de groepen zijn niet ziek', zegt ze. 'Hoe weet jij dat' vraag ik. 'Ze zijn vast niet getest'... 'Er zijn meer zorgers met risicogroepen thuis' houd ze vol. Ja, dat zal best zo zijn maar daar kan ik even niks mee. Bovendien ben ik zelf ook nog erg bevattelijk, mijn weerstand is zwak, ik heb gister nog de opdracht gekregen om bloed te laten prikken omdat er word vermoed dat mijn bloedwaarden niet goed zijn. Ze had er even geen boodschap aan. Ik snap het wel, dat is het lastige. Mijn hulpverleners-hart staat te springen om te helpen maar mijn hart klopt net even iets harder voor mijn man en kinderen. Dan maar even geen held zijn. Maar ja, ik kan ook geen werkopdracht weigeren. pfff Weet ff niet wat ik hiermee aan moet hoor."

Paniek dus. En hoe ontstaat paniek bij mij? Door een gebrek aan overzicht en antwoorden. Ik kijk en luister bijna elk nieuwsitem en word er doodziek van. Ondertussen is het ook mijn houvast, want hoe meer ik weet, hoe meer ik begrijp en daar zelf naar kan handelen. In mijn hoofd dan. Ik heb natuurlijk helemaal nergens controle op, dat weet ik ook wel, maar laat mij nou maar, het helpt mij om dingen te begrijpen. Bij mijn oudste kind zie ik het omgekeerde gebeuren. Die wil eigenlijk helemaal niks weten want wat heb je er aan om je kut te voelen en wat heb je nou eigenlijk aan die ellendige en uiteenlopende informatie? Mijn lief zit in het midden, die wil ook weten, maar tot op zekere hoogte. Dat is gezonder, vind ik eigenlijk. Toch kan ik het niet laten om overal stukjes informatie te verzamelen, dat zijn mijn wapens.

Terug naar de paniek. Ik krijg veel medeleven. Dat helpt omdat het voor mij bevestigt dat ik niet onterecht aan het paniekbakken ben. Een oud-collega die teamleider is op een woongroep in de gehandicapten-zorg vertelt dat ze alle handen kan gebruiken en vooral die van verpleegkundigen. Dat is de andere kant die ik zo ontzettend goed kan begrijpen. Ze bevestigd ook dat er op die "gezonde" groepen geen beschermende kleding aanwezig is en het elke dag wachten is op de eerste besmetting. Een andere oud-collega voorziet mij van informatie over haar groep. Het maakt mij duidelijk dat het werken op een woongroep op dit moment Russisch roulette inhoud. Ik besluit alvast dat ik dat absoluut niet ga doen. 

Ook sta ik stil bij mijn eigen kwetsbaarheid. Ik besluit bloed te laten prikken en mijn arts te bellen. Wie weet zegt hij dat het voor mij niet verantwoord is en dan zijn we er ook klaar mee.

Ik plaats nog een reactie op een bericht een bericht van iemand van de PVDA. Ik leg mijn dilemma uit en krijg nieuwe informatie van collega's in het veld. Sites die prangende vragen beantwoorden en over parken die huisjes beschikbaar stellen voor zorgmedewerkers die met kwetsbare familie te maken hebben. Dit alles doen mijn hersenen ratelen en mijn nachtrust verdwijnen.

"Update:

Met mijn arts geprobeerd te bellen maar die was niet beschikbaar, te druk....
Ik kon wel even komen bloedprikken in het ziekenhuis maar daar wil ik me niet wagen als het even niet hoeft, dus de vraag of ik ook ergens anders kon. 'Weet niet' zegt de assistente, 'Bel je huisarts maar even'. Zo gezegd zo gedaan. Ik kan in een alternatief gezondheidscentrum gaan prikken, dat ga ik zo doen. Huisarts belde mij net terug voor mijn tweede vraag: 'ben ik een risico-geval?' Nee, dat ben ik niet volgens de vervangende huisarts. Maar mijn thuis situatie vond ze wel een puntje, dus als ik het veld in ga, dan wel met beschermende kleding. 
Conclusie: ik kan niet weigeren bij een werkopdracht (je hebt een "social duty" zei de huisarts) maar ik mag wel beschermende kleding afdwingen. 
Heeft iemand nog een caravan leeg staan?"

Mijn grootste zorg is nu dat er geen bescherming op de woongroepen is, dus die kan ik wel lekker willen afdwingen maar dat gaat hem niet worden. Mijn schuldgevoel begint ook te groeien. Zoveel collega's die zich de tering werken met gevaar voor eigen leven, en ik zit te miepen.... Als ik op tv weer beelden voorbij zie komen en verhalen hoor van artsen die moeten gaan kiezen wie ze wel of niet behandelen word mijn strot weer dichtgeknepen en zie ik mijn eigen liefde al in zo'n bed liggen. Help!

Ik bedenk dat zo'n huisarts de ballen verstand heeft van een vitamine tekort bij mensen met een Gastric bypass, en besluit alleen het advies van mijn eigen arts te accepteren.

Dan komt het volgende telefoontje: 

"Update:

Het is geschied. Ik werd net gebeld. Ze willen mij op de speciale Corona afdeling in Ermelo gaan plaatsen... 
Was wel een goed gesprek. Met begrip. 
Ze weten dat ik niet wil vanwege mijn thuissituatie maar dat is wettelijk gezien geen goede reden omdat vele zorgers zo’n thuissituatie hebben. 
Ik heb duidelijk gemaakt dat als ik echt moet, ik een huisje wil omdat ik dan niet meer naar huis kan. 
Ook maximale bescherming gevraagd. 
Nu afgesproken: ik wacht de uitslag van mijn bloed af, overleg daarna met mijn eigen arts en neem dan contact op met mijn manager. Het hangt er dus vanaf of ik zelf wel of niet een risico-geval ben. 
Big speelt in deze tijd geen rol. 
Ik ben vergeten te vragen hoe het dan met mijn eigen cliënten moet... 
Heb ook nog gemeld dat ik behoorlijk van slag ben door dit alles."

Even verwerken. Corona-afdeling.

Het eerste wat ik denk: 'Daar krijg ik in ieder geval maximale beschermende kleding'. Op een of andere manier stemt mij dit rustiger. Mijn verpleegkundige vriendinnetje Sandra is het daarmee eens. Dat sterkt mij. Sandra zit trouwens ook vol met angsten en gedachten en ziet met lede ogen aan hoe het er in haar ziekenhuis aan toe gaat. Ik heb zo'n vermoeden dat veel van onze helden straks met een lichtelijke PTSS uit de strijd gaan komen. Bij mijn vrienden begint ook de angst toe te slaan. Jullie leven met mee met mijn dilemma. lieve dank daarvoor! Jullie wensen mij zelfs slechte bloedwaarden toe. Dat is best lollig.

De volgende dag bel ik naar het ziekenhuis:

"Update:

Mijn bloedwaarden zijn helemaal oké. Kut.
Arts vind het verantwoord dat ik met Corana patiënten ga werken. Kut.
Mits de veiligheid is gewaarborgd vind de FNV het ook helemaal prima. Ondanks mijn risicogeval thuis. Kut. 
Er is geen ontkomen meer aan. Kut."

Oke Maris, je gaat je hier dus niet meer uitlullen. 

Ziek melden voelt niet lekker, voelt als deserteren, landverraad. Die eed, compleet met hand op mijn hart zit toch echt nog wel in mijn systeem. Ik begin langzaam te accepteren. Ik moet uit mijn weerstand komen en gaan bedenken hoe ik het dan zo veilig mogelijk ga maken voor mijzelf en mijn gezin. Dat huisje, bungalow of villa met zwembad is een must. Als ik dan toch die afdelingen op ga, dan wil ik niet thuis komen. Dat risico is te groot. Een verblijf-plek en  beschermende kleding geven de nodige rust. 

Ik bel mijn manager en vertel haar mijn bloed-uitslagen. Ook vertel ik haar mijn voorwaarden. Zij vertelt dat de afdelingen nog in opbouw zijn en de nood op dit moment nog niet zo hoog is dat ze werkopdrachten moet gaan geven. Maar ik zou wel vast op een woongroep aan de slag kunnen, vrijwillig. Nee, bedankt dat gaan we niet doen, ik leg haar mijn Russisch roulette theorie uit. 

Mocht er nou geen gehoor worden gegeven aan mijn voorwaarden, dan ben ik bereid om de werkopdracht te weigeren en daarmee mijn baan op het spel te zetten. Heb ik nog niet verteld maar heb ik mezelf en mijn gezin wel beloofd. 

Oud collega Marijke houd mij scherp en hamert op bijscholing voordat ik die afdeling op ga. Ze heeft gelijk. je kan voor situaties komen te staan waar je niet anders kan dan handelen ook al ben je daar niet bevoegd voor. Ik ga Maandag mailen met deze vraag.

Mijn gedachten zijn tot rust gekomen, ik heb het weer duidelijk en op een rijtje. Als ik dan toch naar het front ga, dan het liefst met een positief gevoel en met motivatie. Mijn gevoel begint steeds meer uit te gaan naar al die arme cliënten die helemaal niets snappen van dit corona-gelazer en dan ook nog ziek worden. Nu ik die gedachten de ruimte geef merk ik dat ik steeds meer bereid ben om daar hard aan de slag te gaan. 

De gedachte dat ik mijn gezin dan een tijd niet zal zien. Die verstop ik even, daar deal ik wel weer mee als het zover is.