meterstand

Mijn lieve Antilliaanse client is er maar druk mee. Ze doet veelvuldig aan bakken en koken en verbouwd de meest prachtige pompoenen in haar Almeerse achtertuintje. Buiten lief, is ze ook erg grappig. Ze vertelt smakelijk over haar avonturen met de nodige uithalen en lachsalvo's. Maar van sommige dingen snapt ze geen enkele snars. Dat zegt ze ook gewoon, daar schaamt ze zich niks voor. Zo was ze vroeger al vertelt ze met kleur. Ze was altijd net iets langzamer dan haar broers en zussen. Op school kon ze niet goed mee komen, dus zei haar moeder dat zij maar moest gaan koken. En koken deed ze! Op Curacao had ze haar eigen imperium. Ze kreeg veel opdrachten en moest zelfs mensen in dienst nemen. Maar op een dag was ze moe. Haar oudste kinderen waren al jaren in Nederland en begonnen zich zorgen te maken om hun moeder en jongste broertje. Mama moest ook naar Nederland komen. Na haar komst merkte dochter dat haar moeder het moeilijk had met het vinden van de weg. Figuurlijk maar ook letterlijk. Het was lastig voor haar om te snappen hoe dat nou werkt met die bus. Niet dat dat haar tegen hield, want dan liep ze toch gewoon 8 km. naar haar bestemming. De zorg voor haar jongste zoon vroeg ook veel van haar. Aan liefde en zorg ontbrak het niet maar helpen met huiswerk, communicatie met school, afspraken met instanties en het herkennen en bespreken van zijn emoties en uitdagingen waren voor haar erg moeilijk. En ondertussen moest ze ook nog haar eigen kwakkelende gezondheid in de gaten houden. Haar oudste twee kinderen waren de grote steun, maar die hadden hun eigen gezinnen en de zorg voor mama en broertje werd toch wel erg veel. Dochter, die haar hele leven al voor haar moeder had gezorgd heeft hulp gezocht. Haar laten testen en bevestigd gekregen dat mama een LVB onder de leden had. Nu kon ze begeleiding gaan aanvragen en toen kwam ik binnen lopen. 

Ik denk dat het zo'n 8 jaar geleden is dat wij kennis maakten. Ze kon zelf geen hulpvraag bedenken, het ging allemaal goed met haar. En god was haar grootste vriend, die zorgde er sowieso wel voor dat alles goed kwam. Het geloof is belangrijk voor haar, we hadden daar vele gesprekken over en jarenlang heeft ze mij proberen te overtuigen van het belang van haar religie voor mij. Op een dag heeft ze de hoop opgegeven en nu bid ze voor me wanneer ze denkt dat ik dat nodig heb. Dat vind ik lief.

Ze vraagt me altijd naar mijn gezondheid en heeft voor elk kwaaltje een middel. Zo kreeg ik voor mij onbekende vruchten voor mijn stoelgang en druivensuiker als ik wat pips zag. Ik moest knoflook met citroen drinken voor het een en een kruidenthee voor het ander. Ondertussen leg ik haar uit dat er veel suikers in fruit zitten en dat de grote hoeveelheden die zij per dag op eet, niet goed zijn voor haar diabetes. Ze vertrouwd me haar geheimpjes toe. Zoals de momenten dat ze chocolade ziet, niet kan stoppen met eten en een hele reep naar binnen werkt. Maar ook dat ze daarna word gestraft door god omdat ze er vreselijke hoofdpijn van krijgt. Ik mag van haar geen kaas eten. Daar heeft ze verschillende theorieën over, maar als ik haar uitleg dat Kaas voor mij hetzelfde is als haar relatie met chocolade begrijpt ze dat ze me hier niet vanaf gaat krijgen.

Ze is gek op Nederland. Ze geniet intens van de seizoenen en de koelte. Na drie weken Curacao wil ze graag weer naar huis. Ze kan niet tegen al te pittig eten want dan gaat ze "doooood'. (harde lach) Ze loopt wekelijks naar de markt om daar haar fruit en noten te halen. 

Ik heb haar leren haken en leren fietsen. Ik ben met haar op sollicitatie gesprek geweest voor haar vrijwilligersbaantje bij de voedselbank. Ze is daar gegroeid want waar ze eerst dacht dat ze de kassa kapot zou maken heeft ze geleerd dat ze dat eigenlijk heel goed kan.

We hebben veel met elkaar gesproken over haar rol als moeder en ik heb naast haar gestaan in de periode dat ze onder ogen moest zien dat haar zoon meer nodig had dan een fijne maaltijd. Ik stel haar ook gerust over het gedrag van haar zoon. 'Mariska, waarom doet hij dat?'  Vervolgens leg ik haar uit dat pubers nou eenmaal van een andere planeet komen. 

Ik ga mee naar de gesprekken met instanties, met de orthodontist of naar de dokters om haar uit te kunnen leggen wat er precies gezegd is. Ik heb een bewindvoerder geregeld omdat ze niks snapte van al die post en dochter het al druk genoeg gehad met haar eigen post. Ik regel geld voor haar bij die bewindvoerder als ze dat ergens voor nodig heeft. Vaak is dat voor haar zoon. Nooit vraagt ze voor haarzelf iets extra's. 

Er is inmiddels een nieuwe knusse woning gekomen en voor haar zoon heb ik mijn mannelijke collega er bij gehaald zodat hij bij hem zijn vragen en problemen kwijt kan. Het is nogal wat voor een opgroeiende jongen, zo'n moeder die je niet snapt en je niet kan helpen met alles waar je tegenaan loopt in deze moeilijke wereld. Hij doet dit jaar examen en weet al precies wat hij wil worden. Hij gaat autorijlessen nemen waarvoor zijn moeder haar vakantiegeld opoffert. Hij is de vriendelijkheid zelve, ontzettend knap en ik ben plaatsvervangend trots op hoe goed hij het doet.

Ze kan intens dankbaar zijn als ik een "probleem" met haar op los. Zoals vorige week:

Ze werd er zenuwachtig van. Constant die herinneringen over die verrekte meterstand. Normaal gesproken doen we dit samen en dan bel ik de stand voor haar door. Omdat ik nu niet bij haar thuis kom heeft ze de berichten genegeerd. Maar ze blijven maar zeuren. Ik stel voor dat we het gewoon gaan doen samen. Ze is niet zo handig met de telefoon moet je weten dus dat word nog een hele uitdaging.

‘Oké, welke meter moet je hebben? ‘

‘ Euh, even zoeken, waar staat dat? Ik kan het niet zien Mariska, dat is wel een moeilijke vraag!' Lachsalvo

‘Als het goed is staat er een plaatje op het formulier ‘

‘Ja, deze!' Ze laat het logo zien van de energiemaatschappij

‘ Nee, dat is hem niet lieverd. Oké, ga naar whats app en maak een foto van het formulier en stuur hem naar mij’

‘Dat is een goed idee, dat ga ik doen!’

Verbinding verbroken...

maar daar komt er een foto binnen.

Ik bel haar opnieuw.

‘Goed, loop nu maar naar de meterkast’

‘Ik ben er’ ze lacht breeduit in de camera en ik kan bijna in haar neus kijken.

‘Draai nu je camera maar om zodat ik de meters kan zien’

‘ hoe dan?’ 

Na verschillende aanwijzingen en pogingen lukt het omdraaien haar niet maar ze krijgt het toch voor elkaar om de meters in beeld te krijgen. Ik zoek de juiste.

‘Ja die! Die meter moet je hebben, noem de nummers maar op’  Ik noteer de nummers.

‘We hebben het geflikt! Ik ga voor je bellen en dan laat ik je weten of het is gelukt’

‘Ooooh Mariska, dank je wel! Ik ben zo blij!' Ze doet een dansje en lacht haar mooie lach.