Plekje in mijn hart

Ik heb een zwak voor hem.

Ik begon ooit bij zijn vriendin. Zij had een LVB, hij niet. Maar hij vond het heerlijk om met mij elke week even op ''niveau'' te praten. Toen zij overleed wilde hij mij "houwe". En dat hebben we nog voor elkaar gekregen ook.

Inmiddels is hij 75 maar nog net zo stoer als vroeger. Hij komt uit de oude Penoze van Amsterdam en heeft mij in de loop van de jaren al heel wat "bijzondere" verhalen vertelt. Over zijn tijd op straat en het vele geld, over zijn val en de periode in het gevang. Over zijn vrouwen en kinderen. Ik heb hem een voorstel gedaan; 'Jij vertelt, ik schrijf' zei ik hem. We gaan samen een boek schrijven. Hij vond het niks. 'Ben je gek, ik ben er niet trots op, sterker nog, ik zou me doodschamen.' Hij zou er wel over willen vertellen op scholen, als educatie om jonge jongens te behoeden voor het kwaad dat op elke straathoek op de loer ligt. Maar daar heeft hij nu de energie niet meer voor.

Toen zijn vriendin dood ging was hij tot zijn eigen verrassing erg van slag. 'Vroeger zou ik het hebben weg gefilterd maar het komt nu zo hard binnen'. We praten veel over zijn gevoelens. Hij begreep niets meer van zichzelf, hij was veranderd. 'Waarom kan ik mijn gevoel niet meer uitschakelen?' vroeg hij meerdere malen. 'Waar komt mijn agressie vandaan?' Samen zijn we al pratend aan een zoektocht begonnen. Ik heb nog ergens een psycholoog ingeschakeld maar dat was geen succes. 'Die snappen er geen reet van' zei hij dan. Ik begon hem naar vroeger te vragen, zijn jeugd. Hij begon te vertellen en uiteindelijk hebben we ontdekt dat veel van zijn gedrag uit zijn jeugd voortkomt. Daar kon hij wat mee, hij kon nu een hoop verklaren.

Hij spreekt me aan met schat en vond het maar niks dat ik thuis moest werken en we moesten beeldbellen. Maar nu is er nood. Dus mag ik komen. Hij heeft kanker. Het was even spannend, zou het te behandelen zijn? Voor zover nu bekend, is dat zo. Grote opluchting. Hij begon met goede moed aan de bestralingen. Stoer en met bravoure, zoals hij is. Ik regel taxivervoer naar Amsterdam, de medische rompslomp en alles waar hij geen energie meer voor heeft. En we praten, we praten heel wat af samen. Als ik op een middag vertrek roept hij me na: 'Ik zal je tot je pensioen blijven lastig vallen, als je dat maar weet!' 

"We" zijn nu drie weken onderweg en hij krijgt het zwaar. Hij heeft veel pijn en is energieloos. Maar als ik vandaag binnenkom gaat hij meteen een kopje thee voor me maken. Ik heb bloemen voor hem mee genomen en zet ze in het water. En ik heb een kaartje getekend waarop ik heb geschreven dat hij het geweldig doet en nog even vol moet houden. 'Lief' zegt hij en legt alles aan de kant.

Aan het eind van de middag krijg ik een appje: